When an event remains confined to statistics and official reports, human narratives and lives are reduced to numbers and data. Something is lost in that process, and the sense of understanding and human connection fails to enter collective memory in a lasting way. Numbers alone cannot convey a life lost or the consequences of repression.
People are widely suppressed for protesting against the current situation, and these events are often reduced to news texts and human rights organization reports—but an image can bridge that distance.
This body of work is an attempt to document narratives that strengthen empathy and embed them into collective memory; something necessary for coexistence and collective mourning to transform into resistance, going beyond mere dramatization.
An image is not just representation—it is a form of resistance. This is a personal manifesto that translates a deeply felt necessity into a visual language so that history is not only recorded, but lived.
ضرورت
وقتی یک واقعه در آمار و گزارش‌های رسمی باقی می‌ماند، روایت‌های انسانی و زندگی‌ها به اعداد و داده‌ها تقلیل می‌یابد. چیزی در این فرآیند از بین می‌رود و حس درک و ارتباط انسانی نمی‌تواند به‌طور ماندگار وارد حافظه‌ی جمعی شود. اعداد به‌تنهایی قادر نیستند زندگی از دست‌رفته یا تبعات سرکوب را منتقل کنند.
مردم به‌دلیل اعتراض به وضعیت موجود به‌طور گسترده سرکوب می‌شوند و این رویدادها اغلب به متون خبری و گزارش‌های سازمان‌های حقوق بشری تقلیل پیدا می‌کنند — اما یک تصویر می‌تواند این فاصله را پر کند. این مجموعه تلاشی است برای مستندسازی روایت‌هایی که حس همدلی را تقویت کرده و آن‌ها را در حافظه‌ی جمعی ثبت کند؛ امری که برای همزیستی و سوگواری جمعی ضروری است تا به مقاومت تبدیل شود و از حالت دراماتیزه شدن صرف فراتر رود.
تصویر تنها بازنمایی نیست — بلکه شکلی از مقاومت است. این مانیفست شخصی، ضرورتی عمیقاً احساس‌شده را به زبان بصری تبدیل می‌کند تا تاریخ نه‌فقط ثبت، بلکه زیسته شود.